Karboksyterapia w terapii blizn

Początki terapii opartej na dwutlenku węgla sięgają roku 1932, kiedy CO₂ został po raz pierwszy użyty do celów leczniczych we francuskim uzdrowisku Royat. Początkowo technikę tę stosowano w leczeniu zaburzeń krążenia, a także wspomaganiu gojenia się ran. Obecnie ma szerokie zastosowanie w terapii łuszczycy, choroby niedokrwiennej serca, przewlekłej niewydolności żylnej, zespołu Reynauda (blednięcie skóry spowodowane skurczem drobnych naczyń krwionośnych) i migren. Należy również pamiętać, że metoda ta może służyć również jako zabieg zmniejszający blizny.

Zuzanna Pieczurczyk

Mechaniczne działanie CO₂ indukuje proces zapalny, po którym następuje migracja fibroblastów do leczonego obszaru oraz stymuluje syntezę kolagenu i innych białek tkanki łącznej. Ostatecznie prowadzi to do zwiększenia elastyczności skóry.

Mechanizm działania

Główny mechanizm działania karboksyterapii opiera się na natychmiastowym rozszerzeniu naczyń krwionośnych w miejscu infuzji CO₂. A co za tym idzie zwiększenia przepływu krwi bogatej w tlen i składniki odżywcze, które chętniej oddawane są do otaczających tkanek.

Odpowiedzią skóry na iniekcje dwutlenku węgla jest powstanie, w tym przypadku „dobroczynnego” stanu zapalnego, który stymuluje produkcję kolagenu i elastyny.

Wskazania do zabiegu

Dzięki właściwościom dwutlenku węgla kuracja z jego zastosowaniem jest skuteczną metodą w walce z wieloma niedoskonałościami urody. Kosmetyczne wskazania do karboksyterapii to:

• cellulit (w stadium od I do IV),
• cienie i worki pod oczami (usuwane dzięki poprawie mikrokrążenia),
• teleangiektazje (tzw. pajączki – lepsze mikrokrążenie redukuje rozszerzone naczynka),
• rozstępy (powstałe wskutek nadmiernego rozciągania się skóry i zerwania sieci włókien kolagenowych),
• zmarszczki,
• blizny,
• zwiotczenie skóry po ciąży lub utracie wagi ciała,
• wiotkość skóry na ramionach,
• brak elastyczności skóry twarzy, szyi i dekoltu,
• regeneracja skóry na dłoniach lub stopach (poprawa sprężystości i kolorytu),
• opadanie powiek,
• poduszeczki tłuszczowe pod powiekami,
• nadmiar tkanki tłuszczowej na brzuchu, pośladkach, ramionach, kolanach i udach,
• podwójny podbródek,
• łysienie i wypadanie włosów (wzmocnienie cebulek włosowych).

Karboksyterapia jest również skuteczna w przypadku niektórych problemów zdrowotnych. Wykonana przez lekarza może wspomóc leczenie:

• zaburzeń krążenia,
• przewlekłej niewydolności żylnej,
• zespołu Raynauda (napadowych skurczów tętnic),
• owrzodzeń żylakowych i cukrzycowych,
• trudno gojących się ran,
• skurczów kończyn,
• łuszczycy.

Przeciwwskazania

Choć karboksyterapia daje świetne rezultaty, jest metodą powszechnie dostępną i stosunkowo niedrogą, nie każdy może z niej skorzystać. Istnieje bowiem wiele przeciwwskazań do kuracji dwutlenkiem węgla.

Zabiegu nie można wykonać podczas infekcji bakteryjnych i wirusowych (w tym stanów zapalnych skóry), zakażeń grzybiczych, antybiotykoterapii, przyjmowania aspiryny i leków przeciwzapalnych.

Karboksyterapia niewskazana jest również w okresie ciąży i laktacji. Kuracji nie powinny poddawać się osoby cierpiące na: niewydolności narządowe (serca, nerek, wątroby, płuc), niekontrolowaną cukrzycę, nadciśnienie, hemofilię, zapalenie żył, zaburzenia gojenia, choroby tkanki łącznej, trądzik różowaty, nowotwory (zwłaszcza w trakcie chemioterapii), padaczkę.

Neokolageneza

Neokolageneza to tworzenie się nowego kolagenu w skórze. Podanie dwutlenku węgla bezpośrednio do tkanek natychmiastowo rozszerza naczynia krwionośne, poprawia miejscowo ukrwienie, a co za tym idzie ich metabolizm.  Wspomaga również naturalne procesy regeneracyjne. Tlen i czynniki wzrostu uwalniane z krwi w obszarze poddawanym zabiegowi stymulują fibroblasty do produkcji kolagenu i tworzenia nowych naczyń krwionośnych, określanych jako neowaskularyzacja. 

Oprócz mechanizmów biochemicznych wstrzyknięcie CO₂ w tkankę prowadzi do mechanicznego efektu wywieranego przez ciśnienie i przepływ wstrzykniętego gazu. Ma to szczególne znaczenie w leczeniu blizn. Ułożenie włókien kolagenowych w zdrowej skórze jest symetryczne. Z kolei w przypadku blizn włókna kolagenowe ułożone są przypadkowo, przez co jest ona twarda i odporna na odkształcenia.

Procesy biochemiczne

Kontrolowane wstrzyknięcia dwutlenku węgla do tkanek wywołują ostrą reakcję zapalną charakteryzującą się rozszerzeniem naczyń obwodowych i stymulacją mikrokrążenia skórnego, co zwiększa miejscowy przepływ krwi. 

Miejscowy wzrost stężenia jonów CO₂ i H + [wodoru] w płynie zewnątrzkomórkowym powoduje natychmiastowe rozluźnienie mięśni gładkich naczyń krwionośnych skutkujące ich czasowym rozszerzeniem. Prowadzi to do lepszego dotlenienia i ogólnej poprawy przemiany materii w tkankach. I stanowi jeden z głównych mechanizmów działania karboksyterapii.  

Niedotlenienie oraz wywołany przez dwutlenek węgla stan zapalny uważane są za silny bodziec indukujący tworzenie się nowych naczyń krwionośnych. Proces ten prowadzi do uwolnienia lokalnych czynników wzrostu (zdolnych do tworzenia nowych naczyń włosowatych). Są to: czynnik wzrostu śródbłonka naczyń A (VEGF-A) i czynnik wzrostu fibroblastów (FGF).

Fibroblasty uwalniają cytokiny i czynniki wzrostu. Oprócz wspomnianego wcześniej FGF uwalniają również czynnik wzrostu tkanki łącznej (CTGF), który indukuje proces syntezy kolagenu i proliferacji tych komórek.

Zachodzące zmiany obejmują również wzrost i różnicowanie keratynocytów w wyniku działania czynnika wzrostu keratynocytów (KGF) wydzielanego przez fibroblasty. Ponadto działanie mechaniczne stymuluje również produkcję VEGF-A, który jest głównym regulatorem procesu neoformacji naczyń naczyniowych i limfatycznych.

Czym są blizny?

Tkanka bliznowata to włóknista tkanka łączna powstała w miejscu wcześniejszego urazu, która powstaje jako końcowy etap naturalnego procesu gojenia się rany. Sam proces może trwać – z fazami przebudowy – nawet do kilku lat.

W fazie dojrzewania układ kolagenowy ulega reorganizacji i w praktyce włókna kolagenowe lokują się wzdłuż linii największego napięcia skóry. Powstająca blizna ma inną budowę niż normalna skóra, a jej obraz morfologiczny determinowany jest rozwojem zmian zachodzących w obrębie miejsca zranionego. W nowo powstałej bliźnie między włóknami kolagenowymi narastają naczynia włosowate, które mogą utrzymywać się do 6 miesięcy od momentu urazu.

Wypukła, czerwono zabarwiona struktura stopniowo zanika i przechodzi w białą, spłaszczoną bliznę. Jak również charakteryzuje się większą odpornością na czynniki mechaniczne. Różni się jednak od niezmienionej skóry tym, że nie ma przydatków i ma inny skład kolagenu.

Tkanka bliznowata składa się w przybliżeniu z 80% kolagenu typu III i 20% z kolagenu typu I. Podczas gdy starsze blizny i normalna skóra mają przeciwną proporcję tych włókien (80% typu I i 20% typu III). Następujące zmiany są uważane za normalne.

Z kolei zaburzony przebieg naturalnego gojenia się rany może skutkować przerostem blizn lub powstaniem keloidu (inaczej bliznowiec – jest to rodzaj pa­tologicznego gojenia się skóry po nawet niewielkim urazie powodującym przerwanie jej ciągłości. Tkanki bliznowca charakteryzują się niekontrolowanym rozrostem poza granice rany).

Blizny – terapia CO₂

 Terapia dwutlenkiem węgla to skuteczne rozwiązanie pozwalające szybko i bezpiecznie zmniejszyć widoczność blizn. Związane z tym działania niepożądane nie występują lub są niewielkie. Do najczęstszych powikłań należą niewielkie siniaki, obserwowane w okolicach wkłuć igieł, które ostatecznie znikają po kilku dniach bez pozostawiania śladów. Efekty terapii są indywidualne, zabiegi przeprowadza się średnio co 14 dni. Proces przebudowy blizn jest długofalowy.

Karboksyterapia jest skuteczną metodą regeneracji skóry, ma zdolności do stymulacji syntezy i odbudowy kolagenu, zmniejszając w ten sposób powierzchnię blizn. Dobre skutki przynoszą terapie łączone (z laserem frakcyjnym, mezoterapią igłową, dermapenem, osoczem bogatopłytkowym, peelingami chemicznymi).

Zuzanna Pieczurczyk
Absolwentka Wyższej Szkoły Inżynierii i Zdrowia w Warszawie, magister kosmetologii ze specjalizacją technologia kosmetyków. Świeżo upieczona studentka pielęgniarstwa. Jako kosmetolog i szkoleniowiec, w pracy realizuje swoje zamiłowanie do zawodu. Jednocześnie z entuzjazmem rozwija i podnosi swoje kompetencje, aby jej klienci i kursanci zawsze opuszczali gabinet z najlepszym możliwym rezultatem i wiedzą. Ceni sobie indywidualne i holistyczne podejście w terapiach skóry. Specjalizuje się w mezoterapii oraz eksfoliacji.