Dermatic.pl Aesthetic Business

Dieta a trądzik – probiotyki, przeciwutleniacze, wit. A, cynk, jod (cz. III)

trendbook 1200x300
, ten tekst przeczytasz w: 9 minuty

W ostatnich latach mikrobiom stał się polem zainteresowania w całym spektrum zdrowia i chorób człowieka. Ze względu na rolę C. acnes w trądziku, równowaga mikrobioty skóry jest przedmiotem zainteresowania w patogenezie i leczeniu trądziku. Interesujący jest również mikrobiom jelitowy. Wykazano bowiem, że u pacjentów z trądzikiem we krwi krążą endotoksyny, których nie stwierdzono w grupie kontrolnej.

dr inż. Katarzyna Okręglicka

Część I artykułu ,,Dieta a trądzik – patogeneza, rodzaje diet (cz. I)” – kliknij TUTAJ

Część II artykułu ,,Dieta a trądzik – indeks/ładunek glikemiczny (czekolada, mleko, tłuszcze, wegetarianizm) cz. II” – kliknij TUTAJ

Probiotyki

Istnieją teoretyczne efekty probiotyków na trądzik, w tym bakteriocyna, substancja hamująca rozwój C. acnes in vitro, a wytwarzana przez Streptococcus salivarius. Także dowody na to, że doustne podanie Bifidobacterium lactis może poprawiać metabolizm glukozy i poziom insuliny w osoczu na czczo w badaniach na modelach zwierzęcych nad insulinoniezalezną cukrzycą (badania modelowe z udziałem myszy z cukrzycą). Wysokie spożycie tłuszczu zmniejsza ilość obecnych bakterii Bifidobacteria.

alt="trądzik witamina"
ricka_kinamoto-stock.adobe.com

Jednoczesne podawanie mieszanki probiotycznej, w tym Lactobacillus casei, Lactobacillus bulgaricus i Streptococcus thermophilus, z kwasami tłuszczowymi, zwiększa poziom przeciwzapalnych kwasów tłuszczowych we krwi. Chociaż badania in vitro i na zwierzętach są intrygujące, mają charakter spekulacyjny i potrzebne są dalsze oceny in vivo.

Mikrobiota jelit jest również zaangażowana w patofizjologię trądziku. Wykazano, że metabolity wytwarzane przez mikroflorę jelitową oddziałują ze szlakami sygnałowymi mTOR. A to z kolei wpływa na skład mikroflory jelitowej i ma wpływ na patogenezę trądziku.

Ponadto zarówno w trądziku pospolitym, jak i dysbiozie jelitowej obserwowano zwiększoną ekspresję substancji P. Substancja P może wywołać wzrost prozapalnych mediatorów, takich jak interleukina-6 i czynnik martwicy nowotworu-α. One również odgrywają rolę w patogenezie trądziku.

Mikrobiota jelit jest również zaangażowana w patofizjologię trądziku. Wykazano, że metabolity wytwarzane przez mikroflorę jelitową oddziałują ze szlakami sygnałowymi mTOR. A to z kolei wpływa na skład mikroflory jelitowej i ma wpływ na patogenezę trądziku.

W pilotażowym, randomizowanym, kontrolowanym placebo, podwójnie ślepym badaniu z udziałem 20 dorosłych pacjentów z trądzikiem, porównującym płynny suplement zawierający Lactobacillus rhamnosus GG z placebo (płyn bez probiotyków) w okresie 12 tygodni, osoby otrzymujące Lactobacillus rhamnosus GG wykazał wyraźną poprawę w zakresie trądziku. Biopsje skóry wykazały obniżony poziom IGF-1 i zwiększony poziom ekspresji genu FoxO1 w grupie probiotyków. Chociaż badanie jest małe to wskazuje, że probiotyki mogą być korzystnym i dobrze tolerowanym suplementem diety dla pacjentów z trądzikiem. Konieczne są dalsze badania dotyczące stosowania probiotyków u osób z trądzikiem, aby potwierdzić te wczesne ustalenia.

Przeciwutleniacze i trądzik

Reaktywne formy tlenu wytwarzane przez neutrofile biorą udział w rozwoju zapalnym trądziku. Reaktywne formy tlenu są zwykle usuwane przez przeciwutleniacze komórkowe. Takie jak dehydrogenaza glukozo-6-fosforanowa i katalaza, które są obecne w mniejszych ilościach u pacjentów z trądzikiem. Malondialdehyd, marker utleniania lipidów i uszkodzenia oksydacyjnego, jest wykazywany jako wyższy u pacjentów z trądzikiem w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej. Sugerowano, że przyczyną trądziku może być stres oksydacyjny. I że leki o działaniu przeciwutleniającym (lub suplementy przeciwutleniające) mogą być cennymi środkami wspomagającymi w leczeniu trądziku.

El-Akawi i wsp. przeprowadzili badanie przekrojowe porównujące poziomy przeciwutleniaczy rozpuszczalnych w tłuszczach (witaminy A i E) we krwi u 100 pacjentów z trądzikiem do poziomów u 100 zdrowych osób z grupy kontrolnej bez trądziku. Okazało się, że osoby z trądzikiem miały znacznie niższe stężenia tych przeciwutleniaczy w osoczu w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej. Niski poziom selenu we krwi został również udokumentowany u pacjentów z trądzikiem. Aktywność enzymu peroksydazy glutationowej zależnej od selenu jest niska u pacjentów z trądzikiem. Możliwe jest zatem, że suplementacja diety selenem może mieć znaczenie w przypadku trądziku.

Okazało się, że osoby z trądzikiem miały znacznie niższe stężenia przeciwutleniaczy w osoczu w porównaniu z osobami z grupy kontrolnej.

W jednym z badań oceniano

wpływ suplementacji selenem i witaminą E przez 12 tygodni na trądzik. Badanie nie zostało zaślepione i nie obejmowało grupy kontrolnej. Chociaż więc połączenie doprowadziło do poprawy stanu trądziku, dane mają ograniczoną wartość kliniczną. Flawonoidy, kempferol i kwercetyna (występujące w kwiatach niecierpka zwyczajnego), rośliny używanej w tradycyjnej wschodniej medycynie, mają działanie przeciwbakteryjne wobec Propionibacterium acnes, jednego z bakteryjnych czynników wywołujących trądzik.

Wreszcie resweratrol, fitoaleksyna znajdująca się w skórkach czerwonych winogron, czerwonego wina, orzeszków ziemnych, morwy, świerku i eukaliptusa, może być kolejną obiecującą terapią przeciwutleniającą na trądzik. Wykazano, że resweratrol in vitro działa bakteriobójczo na P. acnes. Istnieje coraz większa ilość danych naukowych potwierdzająca rolę przeciwutleniaczy w leczeniu trądziku. Jednak znaczenie kliniczne naturalnie występujących przeciwutleniaczy w pokarmach roślinnych w leczeniu trądziku nie zostało jeszcze ustalone.

Cynk i trądzik

Cynk jest metalicznym pierwiastkiem chemicznym, który jest niezbędny do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania ludzkiej skóry. Około 6% zasobów cynku w organizmie znajduje się w skórze. Siarczan cynku był jednak pierwszą dostępną formą chemiczną cynku. W latach 80. XX wieku został zastąpiony glukonianem cynku ze względu na jego doskonałą biodostępność. Zwiększona biodostępność glukonianu cynku umożliwiła zmniejszenie dawki podawanego doustnie cynku, poprawiając tym samym tolerancję ze strony przewodu pokarmowego.

W latach 70. XX wieku Michaelsson i Fitzherbert pierwsi dostarczyli dowodów na poprawę stanu trądziku po doustnej suplementacji cynku u pacjentów z niedoborem. U pacjentów z trądzikiem stwierdzono niski poziom cynku w surowicy. Randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badania oraz randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą cynku w porównaniu z minocykliną wykazały, że cynk podawany doustnie był skuteczniejszy w leczeniu trądziku ciężkiego i zapalnego; bardziej niż w leczeniu trądziku łagodnego lub umiarkowanego.

Cynk działa bakteriostatycznie na P. acnes, hamuje chemotaksję i może zmniejszać wytwarzanie cytokiny zapalnej czynnika martwicy nowotworów-alfa. Jednak doustne dawki cynku stosowane w większości tych badań (200 mg/dobę glukonianu cynku, 400 lub 600 mg/d siarczanu cynku) były związane z nudnościami, wymiotami i biegunką. Działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego można nieco zmniejszyć, spożywając cynk bezpośrednio po posiłkach.

Doustna suplementacja cynku

Ponieważ cynk zmniejsza wchłanianie miedzi, można zalecić suplementację miedzi w dawce od 1 do 2 mg u pacjentów poddawanych przewlekłej terapii cynkiem, aby zapobiec niedoborowi miedzi. Wykazano, że doustna suplementacja solą cynku jest równa lub nieco mniej skuteczna niż doustne tetracykliny. W jednym badaniu wykazano, że 8-tygodniowa doustna terapia siarczanem cynku w dawce 411 mg nie miała wpływu na pacjentów płci męskiej z umiarkowanym trądzikiem, pomimo udokumentowane wchłanianie ogólnoustrojowe. Jednak badanie to obejmowało okres wypłukiwania placebo, w którym nastąpiła znaczna poprawa w zakresie trądziku. Pozostawiając tym samym niewiele miejsca na dalszą poprawę cynku.

Większość badań oceniających wpływ doustnego podania cynku na nasilenie trądziku była ograniczona przez małe liczebności próby. Badanie Dreno i wsp. w 2001 roku było jedynym badaniem obejmującym ponad 60 osób. Biorąc pod uwagę dotychczasowe dowody, stosowanie doustnego cynku w leczeniu trądziku jest ograniczone przez słabe przestrzeganie przez pacjenta wtórnych skutków ubocznych ze strony przewodu pokarmowego oraz ograniczoną skuteczność w porównaniu z doustnymi antybiotykami.

W latach 70. XX wieku Michaelsson i Fitzherbert pierwsi dostarczyli dowodów na poprawę stanu trądziku po doustnej suplementacji cynku u pacjentów z niedoborem. U pacjentów z trądzikiem stwierdzono niski poziom cynku w surowicy.

Biorąc pod uwagę rosnącą na całym świecie częstość występowania P. acnes opornych na antybiotyki, nowoczesne badanie mające na celu porównanie doustnej terapii cynkiem z doustnymi antybiotykami może przynieść bardzo różne wyniki. Przyszłe badania powinny być skierowane na zbadanie skuteczności i skutków ubocznych niższych dawek cynku podawanego doustnie.

Witamina A i trądzik
alt="trądzik witamina"
Evan Lorne/shutterstock.com

Pokarmowa witamina A jest pozyskiwana z preformowanej witaminy A lub z karotenoidów – prowitaminy A. Wstępnie uformowana witamina A jest efektywnie wchłaniana i wykorzystywana przez ludzi. Pochodzi głównie z multiwitamin, tranu z wątroby ryb i wzbogaconej żywności, takiej jak mleko, masło, margaryna i płatki śniadaniowe. Natomiast karotenoidy prowitaminy A pochodzą ze źródeł roślinnych i są wchłaniane znacznie mniej wydajnie.

W konsekwencji wchłanianie i magazynowanie wstępnie wytworzonej witaminy A w wątrobie przebiega bardzo wydajnie, aż do wystąpienia stanu patologicznego. Podczas gdy osiągnięcie toksyczności ze źródeł prowitaminy A jest w dużej mierze niemożliwe.

Większość dermatologów niechętnie zaleca doustne suplementy witaminy A w leczeniu trądziku ze względu na obawę przed wywołaniem hiperwitaminozy A. Hiperwitaminoza A odnosi się do skutków nadmiernego spożycia witaminy A. Obejmuje hepatotoksyczność, teratogenność, zmniejszoną gęstość mineralną kości, która może skutkować osteoporozą, łysieniem, kserozą i rzekomym guzem mózgu.

Kligman i wsp. w 1981 roku podali, że doustna witamina A (retinol) jest skuteczna w leczeniu trądziku, gdy jest stosowana w dużych dawkach (300 000 U dziennie dla kobiet, 400 000-500 000 U dziennie dla mężczyzn). Autorzy ci stwierdzili, że niebezpieczeństwo hiperwitaminozy A w tym zakresie dawek jest wyolbrzymione, obserwując drobne zdarzenia niepożądane. Głównie ograniczone do kserozy i zapalenia warg. Jednak w tym badaniu suplementacja była podawana tylko przez 4 miesiące. Istnieje prawdopodobieństwo, że pojawią się obawy dotyczące bezpieczeństwa (szczególnie toksyczne dla wątroby), jeśli tak duże dawki doustnej witaminy A są utrzymywane przez dłuższy czas.

Jod i trądzik

Jod od dawna uważany jest za przyczynę trądziku pospolitego. Jednak do tej pory żadna literatura nie potwierdza, że ​​jod jest winowajcą trądziku zaskórnikowego. Trądzik będący wynikiem spożycia jodu objawia się zwykle nagłym, monomorficznym wykwitem z przewagą krost. Kelp, forma wodorostów bogata w jod i inne leki ogólnoustrojowe zawierające jod mogą powodować tę charakterystyczną erupcję trądzikopodobną.

W 1961 r. związek między trądzikiem a jodem został po raz pierwszy obalony. Stwierdzono wówczas, że nastolatki, które stosowały dietę bogatą w jod – owoce morza i ryby – wykazywały mniejsze wskaźniki trądziku. Jednak badanie to było zamaskowane przez wysoką zawartość kwasów tłuszczowych omega-3 w diecie pacjentów. A one – jak wspomniano wcześniej – mogą być lecznicze w przypadku trądziku.

Niedawno postawiono hipotezę, że związek między mlekiem a trądzikiem opisany przez Adebamowo i wsp. może wynikać z zawartości jodu w mleku. Może ona zmieniać się w zależności od pory roku, lokalizacji, wzbogacania paszy dla zwierząt i stosowania roztworów odkażających zawierających jod.

Zmiana diety może odgrywać rolę w leczeniu trądziku różowatego. Niektóre potrawy i napoje mogą działać jako „wyzwalacze” zaostrzeń trądziku różowatego. Można je podzielić na związane z ciepłem, związane z alkoholem, związane z kapsaicyną i związane z aldehydem cynamonowym.

Wyzwalacze” trądziku różowatego

Zmiana diety może odgrywać rolę w leczeniu trądziku różowatego. Niektóre potrawy i napoje mogą działać jako „wyzwalacze” zaostrzeń trądziku różowatego. Można je podzielić na związane z ciepłem, związane z alkoholem, związane z kapsaicyną i związane z aldehydem cynamonowym.

W szczególności gorące napoje działały jako wyzwalacz, w tym gorąca kawa (33% określiło ją jako wyzwalacz) i gorąca herbata (30%). Alkohol był kolejnym częstym wyzwalaczem, w tym wino (52%) i mocne trunki (42%). Kapsaicyna znajduje się w niektórych ostrych przyprawach i papryce. Respondenci często podawali jako wyzwalacz przyprawy (75%), a także ostry sos (54%), pieprz cayenne (47%) i czerwoną paprykę (37%). Wreszcie aldehyd cynamonowy znajduje się w kilku pozornie niepowiązanych ze sobą produktach spożywczych, w tym pomidorach, cytrusach, cynamonie i czekoladzie. W tym badaniu żywność zawierająca aldehyd cynamonowy została również opisana jako częste wyzwalacze, w tym pomidory (30%), czekolada (23%) i cytrusy (22%).

alt="trądzik witamina"
mi_viri-stock.adobe.com

Podobnie jak w leczeniu żywieniowym trądziku pospolitego ważną rolę we wspomaganiu terapii trądziku różowatego odgrywają IG i GL diety, kwasy tłuszczowe omega-3, probiotyki i błonnik pokarmowy. Wszystkie te składniki łączą się ze stanem mikrobioty, który w trądziku różowatym odgrywa bardzo istotną rolę.

Jednym z potencjalnych mechanizmów patogennych

może być aktywacja przejściowych receptorów potencjalnych kanałów kationowych. A to skutkuje neurogennym rozszerzeniem naczyń krwionośnych. Potrzebne są dalsze badania nad rolą połączenia jelita ze skórą w trądziku różowatym.

Badania epidemiologiczne sugerują, że pacjenci z trądzikiem różowatym mają większą częstość występowania chorób żołądkowo-jelitowych. A jedno badanie wykazało poprawę w trądziku różowatym po skutecznym leczeniu przerostu bakteryjnego jelita cienkiego. Chociaż wymagane są dalsze badania w tej dziedzinie, pacjentom można doradzić środki wspierające zdrowy mikrobiom jelitowy. W tym stosowanie diety bogatej w błonnik (prebiotyczna).

Wnioski

Pomimo ograniczeń w badaniach dotyczących diety i trądziku, istnieją dowody na to, że dieta odgrywa rolę w trądziku i jego leczeniu. Istnieje silne wsparcie dla redukcji trądziku przy regularnym spożywaniu kwasów tłuszczowych omega-3 oraz dietach o niskim IG i niskim GL. Podobnie, kilka badań wykazało, że mleko może pogorszyć liczbę i nasilenie zmian trądzikowych. W szczególności zaostrzenia trądziku u osób spożywających mleko mogą być związane z białkami serwatkowymi i kazeiną poprzez szlaki insulinotropowe i IGF-1. To może wyjaśniać, dlaczego inne produkty mleczne, takie jak masło lub ser, nie wykazują takich samych powiązań z trądzikiem.

Pomimo ograniczeń w badaniach dotyczących diety i trądziku, istnieją dowody na to, że dieta odgrywa rolę w trądziku i jego leczeniu. Istnieje silne wsparcie dla redukcji trądziku przy regularnym spożywaniu kwasów tłuszczowych omega-3 oraz dietach o niskim IG i niskim GL. Podobnie, kilka badań wykazało, że mleko może pogorszyć liczbę i nasilenie zmian trądzikowych.

Diety o niskim indeksie glikemicznym ogólnie wykazały korzystną poprawę wyników leczenia trądziku. To prawdopodobnie z powodu ich wpływu na insulinę i IGF-1. Jednak ze względu na niespójne wyniki badań pacjentów z trądzikiem na dietach niskoglikemicznych, może być konieczne dodatkowe leczenie w połączeniu ze zmianami diety w celu zmniejszenia trądziku.

Podawanie probiotyków jest obiecujące w zmniejszaniu zmian trądzikowych; chociaż potrzebne są dalsze badania w tej dziedzinie, aby wesprzeć te wczesne ustalenia. Konieczne są dalsze badania dotyczące wpływu diety wegetariańskiej/wegańskiej i ketogenicznej na trądzik, ponieważ brakuje badań w tej dziedzinie. W przypadku wszystkich zalecanych terapii świadczeniodawcy powinni przekazywać pacjentom informacje o tym, w jaki sposób wybór diety może poprawić ich wyniki terapeutyczne. I prawdopodobnie zmniejszyć ryzyko nawrotu po zaprzestaniu leczenia.

dr inż. Katarzyna Okręglicka

Specjalistka w zakresie żywienia człowieka i dietetyki.

Pełny EBOOK autorstwa dr inż. Katarzyny Okręglickiej jest dostępny pod linkiem: https://bit.ly/EbookDietaATradzik

Piśmiennictwo:
  1. Baldwin, Hilary, and Jerry Tan. “Effects of diet on acne and its response to treatment.” American journal of clinical dermatology (2020): 1-11.
  2. Bowe, Whitney P., Smita S. Joshi, and Alan R. Shalita. “Diet and acne.” Journal of the American Academy of Dermatology63.1 (2010): 124-141.
  3. Burris, Jennifer, William Rietkerk, and Kathleen Woolf. “Acne: the role of medical nutrition therapy.” Journal of the Academy of Nutrition and Dietetics 113.3 (2013): 416-430.
  4. Weiss, Emma, and Rajani Katta. “Diet and rosacea: the role of dietary change in the management of rosacea.” Dermatology practical & conceptual 7.4 (2017): 31.
Pobierz materiały edukacyjne
Facebook Instagram Youtube Spotify